Alternatywna historia
Advertisement

Federacja Stanów Bałtyjskich Litwy (W skrócie: FSBL lub Litwa) - średniej wielkości państwo w Europie północno-centralnej należące wraz z Finlandią, Liweą, Norvikiem, Polską, Laponią i Niemcami do krajów nadbałtyckich rozciągające się na północy od południowych wybrzeży zatoki Fińskiej będącej przedmiotem sporu między państwami: Litwą, Zjednoczonymi Chanatami Fińskimi i Republiką Liwei aż do ujścia rzeki Wisły do morza Bałtyckiego na południu.

Największe i najważniejsze miasta znajdujące się na terytorium Federacji Litewskiej to Wilno, Kłajpeda, Kowno, Troki, Kiernavów, Ryga i Talinn. Federacja wraz z Czechami dołączyła 7 stycznia 2000 roku do dwóch organizacji: Między Narodowej Unii Gospodarczej (MNUG), w której wraz z Polską i Węgrami jest prowadzącym graczem oraz Unii Pokojowo - Militarnej (UPM). Litwa jest też członkiem planu DISIS (Destruction ISIS) i Uniwersal Europa (UE). Państwo zostało uznane przez Radę Narodów Świata (RNŚ) 9 lutego 1940 roku wraz z podpisaniem traktatu powojennego w Berlinie i dołączeniem pięciu przedstawicieli litewskiej administracji do zarządu głównego.

Prawodawstwo na Litwie[]

Litwa jest federacją, a więc na jej terytorium nie funkcjonuje jeden kodeks prawny, lecz na określonych prowincjach (Żmudź, Dzukia, Auksztota, Kurlandia, Skalowowia, Prusia, Jaćwież, Ruś Litewska, Galindia, Kurlandia, Łotwa właściwa, Łatgalia, Zemgalia, Zelonia, Estia, Estonia, Saremia) podzielonych dodatkowo na regiony aktualne zasady i prawa ustalają lokalni rządzący w trakcie sejmu ustawodawczego. Jednak każde prawo lokalne jest podporządkowane prawu powszechnemu ustalonego przez najważniejszy litewski dokument państwowy - Konstytucje Litewską obowiązującą na obszarze całego państwa. Konstytucja Litewska została zatwierdzona 7 lutego 1950 roku n.e przez przedostatniego króla Litwy - Algisa Vydagusa VIII, jednak została nieco zmieniona po upadku władzy królewskiej w 1980 roku i w tej postaci istnieje po dziś dzień. Zmiana konstytucji ogólnolitewskiej jest z politycznego punktu widzenia niemal nie możliwa, gdyż aby tak się stało, za zmianą dokumentu muszą się opowiedzieć wszyscy obradujący posłowie bez wyjątku, co - biorąc pod uwagę niezgodę panującą miedzy przedstawicielami poszczególnych partii politycznych - jest ciężkie do realizacji. Konstytucja Litewska składa się z 15 artykułów, czyli z 15 uniwersalnych praw, które każdy Litwin i każda Litwinka musi przestrzegać, a oto one:

Giedymin Konstytucja Federacji Stanów Bałtyjskich Litwy Giedymin[]

1. Każdy człowiek w tolerancyjnym państwie Litewskim, Łotewskim i Estońskim posiada równouprawnienie wobec innych obywateli bez względu na swoje wyznanie, kulturę, poglądy polityczne, narodowość, pochodzenie czy kolor skóry;

2. Nikt prócz prawowitego właściciela danego obiektu, nie może wchodzić z nim w interakcje bez zezwolenia (własność prywatna obowiązuje)

3. Prawodawstwo litewskie, łotewskie i estońskie nie zezwala na handel narkotykami, dopalaczami i innymi substancjami psychoaktywnymi, rozprowadzanie zakazanych środków lub z nich korzystanie.

4. Nikt z dorosłych nie ma prawa dotykać narządów intymnych dziewczynki bądź chłopca w innych celach niż higienicznych lub zdrowotnych

5. Państwo Litewskie, Łotewskie i Estońskie nakłada dożywotnie pozbawienie wolności z możliwościom odwołania po odsiedzeniu 5 lat w zakładzie karnym na obywateli uczestniczących w nielegalnej prostytucji

6. Każdy pełnoletni obywatel państwa Litewskiego, Łotewskiego i Estońskiego ma prawo uczestniczyć w demokratycznych wyborach.

7. Konstytucja zwierzchnim prawem wszystkich obywateli Litwy, Łotwy i Estonii góruje nad prawami lokalnymi i miejscowymi.

8. Obywatel winien podporządkować się w pierwszej kolejności prawu lokalnego rządu, a potem miejscowego.

9. Nikt poniżej 16 roku życia nie może korzystać z napojów alkocholowych czy wyrobów przemysłu nikotynowego.

10. Z względu na dumę i honor Litewskiego, Łotewskiego i Estońskiego narodu prawodawstwo zakazuje obywatelom Federacji Stanów Bałtyjskich Litwy nieszczenia czy też publicznego znieważania symboli narodowych

11. Wszelkie przejawy faszyzmu, komunizmu bądź nazizmu są karalne niezależnie od regionu

12. Oglądanie bądź rozpowszechnianie treści pornograficznych lub pedofilskich jest karalne niezależnie od regionu

13. Państwo zakazuje niezależnie od regionu wszelkich przejawów wandalizmów i chuligaństwa

14. Osoby skazane za korupcje nie mogą pracować w instytucjach państwowych bądź publicznych

15. Korupcja jest zakazana i karalna niezależnie od regionu do 20 lat pozbawienia wolności bez możliwości zwolnienia warunkowego lub przedterminowego

Polityka[]

Federacja Stanów Bałtyjskich Litwy jest państwem federacyjnym składającym się z trzech krajów posiadających odmienną kulturę, język i historie - mianowicie z Prusii, Litwy, Łotwy i Estonii. Polityka tych czterech krajów jest różna, jednak łączy ją dekrety zapisane w konstytucji oraz ustrój demokratyczny, pozwalający obywatelom na większą ingerencje w politykę państwa i życie społeczne niż ma się to w innych krajach europejskich z względu na zasadę Algisa[1]. Dominującą pozycje w federacji posiada Litwa, co jest związane z potęgą i historią dawnego księstwa litewskiego i to parlament litewski posiada wyższą pozycje i wpływ na politykę niż parlament pruski, łotewski bądź estoński. Najwyższą władze i najważniejsze funkcje w państwie pełni jednak tzw. Związek Federacyjny, którego jako jedyną organizacje o charakterze politycznym nie obowiązuje zasada Algisa. W skład związku federacyjnego wchodzi: trybunał federacyjny (najwyższa instytucja sądownicza), Rada federacyjna (najważniejsza instytucja prawodawcza, do której należy ostateczne wprowadzenie lub odrzucenie ustawy), Federacyjna Organizacja Zbrojna Prusii, Litwy, Łotwy i Estonii (FOZPLŁE; najwyższa instytucja wojskowa, która decyduje m. in. o wypowiedzeniu wojny) oraz Najwyższa Instytucja Dyplomatyczna Federacji Bałtyjskiej (NIDFB; najwyższa instytucja dyplomatyczna decydująca m.in. o wyborze reprezentantów Federacji Stanów Bałtyjskich Litwy w innych krajach).

Populacja[]

Populacja mieszkańców Federacji Stanów Bałtyjskich Litwy wynosi według statystyk ok. 6 161 661 osób i jest zróżnicowana pod względem kultury, religii, poglądów i narodowości. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni dożywają wieku ok. 60-70. Dane wskazują na niewielki przyrost naturalny wśród mieszkańców, jednak na de facto obecnie liczba rodzących się jest taka sama, jak w przypadku osób umierających. Przeciętne małżeństwo Federacji posiada 2-3 dzieci lub nie ma wcale potomstwa. Populacje można podzielić na narody wiodące i mniejszości narodowe

Narody wiodące[]

  • Litwini Flaga Litwy (30% całej populacji)
  • Łotysze Flaga Łotwy (20% całej populacji)
  • Estończycy Flaga Estonii (10% całej populacji)
  • Prusowie Flaga Prus (7% całej populacji)

Mniejszości narodowe[]

  • Zamieszańcy Flaga Rusi (Rusini Litewscy) (15% całej populacji)
  • Polacy Flaga Polski (4% całej populacji)
  • Liwowie Flaga Liwów (3% całej populacji)
  • Żmudzini (2% całej populacji)
  • Inni (9% całej populacji) (w tym najwięcej Finów Flaga Finlandii i Mordawów Flaga Mordawii)

Historia[]

Czasy przed-bałtosłowiańskie[]

Najstarsi mieszkańcy dzisiejszych Kujaw, Mazowsza, Pomorza Gdańskiego, Litwy, Łotwy i Estonii dotarli w tę strony wraz z trzecią falą napływu prehistorycznych przybyszów z Afryki i Półwyspu Arabskiego na kontynent europejski w paleolicie tworząc kulturę starowileńską. Autochtoni prezentowali, nawet jak na swe czasy słaby stopień rozwoju. Podobnie, jak inne ówczesne im nacje prowadzili koczowniczy tryb życia i zależnie od pory roku zmieniali teren aktualnego zamieszkania i przenosili się na innę tzw. koczowisko. Nauka zidentyfikowała trzy takie koczowiska:

  • Koczowisko Amblejskie - Obejmowało ono wschodnio-centralną Estonie i skupiał się wokół źródła rzeki Amble. Ludność kultury starolitewskiej regularnie zaludniała to koczowisko wczesną wiosną (3 - 5 marzec) i opuszczało go wczesnym latem (2 - 4 czerwca). W trakcie badań archeologicznych odkryto pozostałości prymitywnych, drewnianych zapór otaczających terytorium i broniących jego mieszkańców przed najazdami z północy i wschodu. Nomadyjscy tubylcy poświęcali okres od wczesnej wiosny do wczesnego lata najprawdopodobniej zbieractwu i łupieży sąsiednich, a lepiej rozwiniętych plemion azjatyckich (kopttańskich)
  • Koczowisko Naddźwińskie - Rozciągało się wzdłuż prawego i lewego wybrzeża rzeki Dźwiny. Ludzie osiedlali się tam regulanie wraz z początkiem lata (2 - 4 czerwca), a odchodzili późną jesienią kierując się na południe. Wraz z nastaniem neolitu i początkiem lipca rolnicy zasiewali zboża i inne porządane uprawy. Ludność przez ten czas żyła z tego, co zebrała, upolowała lub zgrabiła.
  • Koczowisko Wiślańsko-Niemeńskie - Obejmowało krainy historyczne między Niemenem, a dolną Wisłą i zajmowało dzisiejszą południową Litwę, Prusy, Skalowowie, Jaćwież, Pomorze Gdańskie, Kujawy i Mazowsze. Koczownicy po zebraniu wszystkich plonów nad Dźwiną późną jesienią wędrowali na południe, gdzie przeczekiwali zimę, by na wiosne udać się na Koczowisko Amblejskie.
Z17770606Q,Osada w Slawutowie

Zrekonstruowany Kaspadol (Brama wejściowa)

Autochtonii aż do wczesnego neolitu nie znali rolnictwa i bardziej zaawansowanego rzemiosła czy budownictwa. Ich koczowniczy tryb życia nie wymagał bardziej rozwiniętych siedzib i stąd ograniczali się do konstrukcji prymitywnych, lecz zdolnych do przenoszenia z miejsca na miejsce prostych szałasów liściastych. Z czasem jednak prymitywna ludność ucywilizowała się wraz z rewolucją neolityczną i założyła stałe osiedla zasiedlając na dobre obszary składające się dawniej z koczowiska naddźwińskiego i wiślańsko-niemeńskiego, podczas gdy okolice rzeki Ambly wyludniły się na dobre. Wzrosła znacząco również liczba populacji, co w połączeniu z rozwojem rzemiosła i budownictwa skutkowało powstaniem wielu wsi i grodów, a najważniejszym z nich był najprawdopodobniej nadwiliński Kaspadol zanotowany w źródłach litewskich i liewańskich, a także w ludowych opowieściach. Badania archeologiczne rzeczywiście potwierdziły istnienie zespołu bardzo ważnych grodzisk usytuowanych nad rzeką Wilią. Neolityczna ludność rdzenna opanowała również niespotykaną wcześniej sztukę uprawiania ziemi i hodowli zwierząt (głównie krów i świń) oraz szybko nauczyła się wyrabiać narzędzia z miedzi na samym początku chalkolitu.

Ekspansja Bałtosłowian[]

800px-Balto-Slavic lng

Kultura trzciniecka

Temat wypierania prehistorycznych tubylców z terytorium dzisiejszej Federacji Litewskiej przez indoeuropejskich bałtosłowian pozostaje dosyć enigmatyczny i nie jasny. Wiadomo, że kultura starolitewska (tożsama z prehistorycznymi tubylcami) zanikła w III tysiącleciu p.n.e na rzecz kultury trzcinieciej identyfikowanej z Bałtosłowianami. Moment ten uznaje się za koniec osadnictwa prehistorycznej ludności zamieszkującej od paleolitu tereny nadbałtyckie i ostateczną kolonizacje ich terytorium przez indoeuropejczyków. Motyw wyparcia autochtonicznych "dzikusów" przez szlachetnych Bałtów pojawia się w starolitewskich i starołotewskich legendach poświadczonych pisemnie w XIV wieku n.e i jest związany z legendarnymi władcami bałtowiańszczyzny. Według popularnej, dobrze poświadczonej litewskiej legendy za ekspansje przodków dzisiejszych Litwinów odpowiada pewien możny rzymianin imieniem Palemonas. 

Palamon

Palemons - pierwszy wielki wódź Bałtosłowian będący pochodzenia etruskiego

Palemonas miał żyć za czasów panowania Dagdy II Wielkiego (na krótko przed Konfliktem Bałkańskim) i był podobno wpływowym i bogatym mieszkańcem miasta Rzym położonego w Italii centralnej, a posiadającym ponoć 50 niewolników, którzy jednak byli dobrze traktowani przez swego pana. Palemonas był bliskim krewnym władcy Lumunów Fiodora, który obawiając się jego wpływów politycznych wysłał go do skandynawii, by ten poślubił piękną, gotlandską księżniczkę Redre. Po zawarciu małżeństwa z władczynią, obaj małżonkowie wybrali się na podróż poślubną do tajemniczej nadbałtyckiej krainy zwaną Kujwą zamieszkiwaną przez bliżej nieznanych nikomu Kujwów w towarzystwie 20 niewolników, załogi i nadwornych towarzyszy. Małżonkowie i ich załoga niebawem została pojmana przez tubylczych Kujwów, którzy zmusili ich do wędrówki w głąb bagnistej krainy, którą z grodu Kaspadolu rządził kujwowski król imieniem Taakimagorrag, który uwięził Redre w pobliskiej wieży i obiecał ją wypuścić, gdy ta zgodzie się go poślubić jego syna Yaarlgasoja, a samego Palemonasa i jego przyjaciół uczynił swymi niewolnikami i kazał wysłać ich w głąb lądu na ziemie zniewolonych przez Kujwów Bałtosłowian, gdzie mieli uczestniczyć przy budowie wielkiego pomnika władcy. Nie przyzwyczajonego do ciężkiej pracy Palemona traktowano ze szczególnym okrucieństwem, w wyniku czego ten zaplanował plan ucieczki. Gdy jadł mizerny posiłek wraz ze swymi 20 niewolnikami - przyjaciółmi zasymulował bójkę, do której przyłączyli się pilnujący ich strażnicy. Palemonas i jego towarzysze według legendy 

4161374

Dogmand

gołymi rękami zatłukli ich ciemiężców, a następnie zabrali ich miecze i uciekli z niewoli. Zostali gościnnie przyjęci i wykarmieni przez pewnego kapłana imieniem Dogmand. Kilka tygodni później Palemonas uratował córkę Dogmanda przed zgwałceniem, jednak niedoszłym gwałcicielem okazał się być brat jednego z zabitych przez Palemonasa strażników, który ściągnął okoliczne wojska, by zabić uciekinierów i pomścić zabitego brata. Jednak pobliska ludność wiejska - nienawidząca okupujących ich ziemię Kujwów i dodatkowo podburzona przez ważnego kapłana Dogmana, który chciał się w ten sposób odwdzięczyć się Palemonasowi za uratowanie córki - stanęła po stronie uciekinierów. Bałtosłowianom udało się uwięzić, a następnie zamordować Kujwów. Zachwyceni tym sukcesem wieśniacy ogłosili bunt przeciwko obcemu panowaniu, a na wodza wybrali Palemonasa, za co ten i jego rówieśnicy nauczyli prostych chłopów wytopu żelaza i stworzyli dla nich i dla siebie znacznie lepszą broń niż tą, którą posiadali Kujwowie. Palemonas przekonał mieszkańców sąsiednich wsi, by ci się do niego przyłączyli i razem ruszyli w kierunku kujwowskiego miasta Ofazhganum, którego bez większych problemów zdobyli. Od tej pory ich celem była stolica Kujwów - Kaspadol, gdzie więziona była małżonka wodza. Po tym wielkim zwycięstwie szeregi wojsk Palemonasa zasilali coraz bardziej przekonani o możliwości zwycięstwa bałtosłowianie. Palemonas wygrał jeszcze w czterech wielkich bitwach, jednak przegrał piątą, co dosyć rozrzedziło liczebność jego armii. Ostatecznie doszło do zdobycia i spalenia Kaspadolu przez bałtosłowian, którzy zniewolili Kujwów sami uzyskując wolność, a Palemon odzyskał żonę Redre. Od tej pory na ziemiach między dolną Wisłą, a Niemenem zaczęli osiedlać się Bałtosłowianie, którzy według starej legendy ostatecznie skolonizowali dawne terytorium Kujwów ich samych doprowadzając do wymarcia. 

Starożytność[]

Wspólnota bałtosłowiańska rozpadła się najprawdopodobniej ok. I tysiąclecia p.n.e na Bałtów, Słowian i Wenedów. Według starolitewskich opowieści spotykanych też na Łotwie i w Estonii Palemonas zmarł w wieku 130 lat władając Prusami, Jaćwieżą, Galindią Zachodnią, Mazowszem, Pomorzem gdańskim, Kujawami i nadniemeńską Litwą rządząc przez ten czas mądrze i sprawiedliwie. Pozostawił po sobie trzy córki: najstarszą Vilię, która założyła Wilno, Kownę, która założyła Kowno i najmłodszą Kiernavę, będącą założycielką Kierna (z lit. Kiernave) oraz syna i następce tronu - wojowniczego Paligotę. Jednak już za panowania trzeciego władcy - Golgoty państwo założone przez Palemona się rozpadło.

Średniowiecze[]

Plemiona Bałtyjskie[]

Bałtowie we wczesnym średniowieczu

Obszar zasiedlony przez plemiona bałtyjskie w IX wieku n.e

Litwini, Łotysze, Estończycy[2] i Prusowie, którzy są nacjami wiodącymi w państwie federacyjnym należą do indoeuropejskiej grupy Bałtów powstałej po rozpadzie wspólnoty bałto-słowiańskiej. Prusowie należą do Bałtów Zachodnich, zaś Litwini, Łotysze i Estończycy kwalifikują się do ludów wschodniobałtyjskich. Różnicę między Bałtami Zachodnimi, a Wschodnimi były widoczne na ogół tylko w języku, aczkolwiek łączyła ich zbliżona kultura i wierzenia. We wczesnym średniowieczu Bałtowiańczycy byli społeczeństwem patriarchalnym, choć zachowującym obyczajowości z czasów prehistorycznego matriarchatu. Stosunkowo szybko opanowali umiejętność wytopu żelaza i sztukę ozdobniczą, która do dziś zadziwia i inspiruje sztukmistrzów, choć dominują w niej cechy archaiczne, wykształcone przez wcześniejsze kultury. Początkowo nie istniało wśród nich jedynowładztwo, zaś problemy lokalnej społeczności były rozwiązywane przez zgromadzenie ludowe, na które uczęszczali pełnoletni mężczyźni (mający 20 lat i więcej) oraz gdzieniegdzie także i kobiety. Mimo iż formalnie każdy członek wiecu posiadał równe prawa, co do podejmowania decyzji i wpływanie na losy swego plemienia, rzeczywiście ostateczne zdanie zazwyczaj należało do warstwy kapłańskiej (tzw. Zigów) i szlacheckiej (tzw. Kungisów). Zigiem mógł zostać każdy - mężczyzna, jak i kobieta - kto zdecydował się na surowe życie pogańskiego kapłana, jednak zabobonni Bałtowie często wymuszali na lokalnych "odmieńcach" przynależność do kapłaństwa, gdyż w ich odmienności dostrzegali znak od bogów. Kungisami zostawali zaś wyjątkowo zasłużeni dla wspólnoty współplemieńcy płci męskiej. Świat ludów bałtyjskich od starożytności rozciągał i rozciąga się od ujścia Wisły do zatoki fińskiej zajmując następujące krainy historyczne położone na południowych wybrzeżach basenu Morza Bałtyckiego: Pogezanie, Pomezanie, Sasinie, Warmie, Galidnie, Barcje, Natangie, Nadrowie, Skalowowie, Jaćwież, Żmudź, Auksztotę, Dzukie, Kurlandie, Zemgalie, Selonie, Widziemie, Łatgalie i Estonię. Bałtyjczycy w X wieku n.e skolonizowali też wszystkie wyspy estońskie wypierając stamtąd rodzimą ludność. Pomimo tylu podobieństw, Bałtów poróżniała polityka wewnętrzna w wyniku czego nie byli wstanie wykształcić niezależnej państwowości, zaś ich rozległe terytorium podzielone było na wojujące ze sobą plemiona. Współcześnie w nauce wyróżnia się:

  • Pomezanie - plemię zamieszkujące krainę historyczną Pomezanie. Ich terytorium było podzielone na 14 lappsów (od strpru. *luapp "prowincja") na których czele stało 4 kungisów wybieranych przez wiec. Plemię zasłynęło z bezwzględnych praw dotyczących całą społeczność pomezańską, nad przestrzeganiem których czuwał wielki kapłan noszący miano Kriwe m. in. Pomezańskie społeczności nie mogły napadać na innych Pomezan, a tylko na "obcych". Nazwa Pomezan pochodzi od Pomezanii, która oznacza w języku staropruskim "zalesioną krainę". Lud ten utrzymywał przyjazne stosunki z Pomorzem Gdańskim, z którym prowadził ożywiony handel.
  • Pogezanie - plemię to żyło na północny wschód od Pomezan i zasłynęło ze swej bitności i odwagi, a także przywiązania do tradycyjnych pogańskich wierzeń i stąd ich nazwa. Pogezanie stanowili trzon litewskiej armii i gwardii przybocznej wielkich książąt czego upamiętnieniem jest do dziś popularne w Prusach powiedzenie - "Waleczny jakby z pogezańskiego rodu".

W BUDOWIE!!!

Wielkie Księstwo Litewskie[]

W BUDOWIE!!!

Imperium Florencjuszy[]

Objaśnienia[]

  1. idea opracowana przez łotewskiego polityka - Jonasa Algisa zakładająca funkcjonowanie polityki na fundamentach radykalnej demokracji, plebiscycie i wyborach - tzn. maksymalny wpływ społeczeństwa lub lokalnej społeczności na wybór jakiejkolwiek osoby na jakikolwiek - choćby najmniej istotne - stanowisko w systemie administracyjnym czy sądowniczym.
  2. Estończycy w rzeczywistości należą do ludów ugrofińskich, a ich język ojczysty przejawia większe podobieństwo do języka węgierskiego i fińskiego, niż łotewskiego czy litewskiego
Advertisement