Cesarstwo Wendów, również znane pod swoją Łacińską nazwą Imperium Venedium to państwo powstałe w 903 roku naszej ery, zjednoczone przez Aleksandra Wenedskiego, członka polańskiego rodu o skandynawskich korzeniach, Von Gotha, który zjednoczył zachodniosłowiańskie plemiona pod jednym sztandarem, ogłaszając się cesarzem. Wendowie prowadzili liczne wojny z Świętym Cesarstwem Rzymskim, co czyniło państwo wysoce niestabilnym, i co doprowadziło do kilkukrotnych upadków i zjednoczeń. Wendowie przyjęli Chrześcijaństwo pod wodzą Mieszka I, Księcia Polski a następnie Cesarza, w 966 roku, kilkukrotnie wymieniając oficjalną religię państwa z przychylnego Rzymowi katolicyzmu na probizantyjskie prawosławie zależnie od aktualnie panującego Cesarza.
Historia[]
Zalążki[]
Zalążków Cesarstwa Wendów można się doszukiwać już w roku 884, kiedy to Dragomir von Gotha, Polanin o północnogermańskich korzeniach został ogłoszony pierwszym Królem Polski przez wysokich wodzów plemion lechickich (Wodza Kujaw, Mazowsza oraz Małopolski) z dodatkowym poparciem Wodza Serbołużyczan. Dragomir nie rządził długo, gdyż po zaledwie dziesięciu latach rządów zmarł ze względu na zarażoną ranę pozyskaną w boju podczas podboju wołyńskich grodów na Przemyślu. Jego syn, Karol zwany Kłamcą ze względu na swoje zdolności w dziedzinie intryg politycznych, odziedziczył wysoce niestabilne państwo, nad którym dodatkowo wisiało zagrożenie ze strony uzurpatora, pół-brata Karola, Trojdena. Po pokonaniu go w boju pod Płockiem w trakcie dwuletniej wojny uzurpatorskiej Trojdena złapano i kazano złożyć hołd Karolowi, co zrobił. Przez następne pięć lat Karol panował w miarę spokojnie jako Król teraz już stabilnej i zjednoczonej Polski, acz w krótce zginął w wyniku skrytobójczego zamachu. Po nim władzę przejął jego 19-sto letni syn, Aleksander.
Powstanie[]
Aleksander od urodzenia przejawiał wysokie zainteresowanie podbojami, wojskiem i strategią. Jak się później okazało, był on urodzony do tego, by stworzyć z zachodnich Słowian siłę, z którą liczyć musiał się każdy w Europie. Od początku swojego panowania był on nastawiony na podboje, podobnie do swojego dziadka. W roku 899 podbił on Prusy, zmuszając wodza Prus, Bajorasa Wilksa, do złożenia mu hołdu. Rok później przeprowadził inwazję na Pomorze, w trakcie której zginął dotychczasowy wódz Pomorzan, na miejsce którego następnie wybrano Warcisława, protoplastę rodu Gryfitów, którzy przez następne setki lat panowali na Pomorzu. W sierpniu 903 roku skorzystał z faktu, iż Państwo Wielkomorawskie upadało na skutek słabnącego uścisku nad pogańskimi wasalami. Oferując im wyzwolenie oraz panowanie rodzimej wiary, wraz z wodzami Ołomuńca i Hradecu przeprowadził atak a Morawy, a miesiąc później podbił Bohemię. W grudniu 903 roku Aleksander I zadeklarował się Cesarzem (lub Carem, do tej pory nie jest pewne, z jakiej formy korzystali przedchrześcijańscy Polanie) Wendów, czyli wszystkich ludów słowiańskich na wschód od Łaby i na zachód od Dniepru. Wkrótce po tym wodzowie Wołogoszczy, Rany, Obodrytów i Połabian złożyli mu hołd. Cesarstwo Wendów nie zostało uznane przez ani Święte Cesarstwo Rzymskie ani Cesarstwo Bizantyjskie, które uznało koronację Aleksandra przed zamkiem królewskim w Pradze za zwykłą pogańską prowokację. Przez następne lata Aleksander panował spokojnie, zajmując się administracją i westernizacją państwa. Pod koniec swojego życia Aleksander potajemnie przyjął katolicyzm.
Pierwszy Rozłam[]
W 945 roku, ze śmiercią Aleksandra i przejęciem władzy przez jego syna, Lamberta I, w Cesarstwie zapanował wyraźny rozłam. Do tej pory trzymani w szykach wołyńscy wodzowie zażądali niepodległości, a stosunki między rodem von Gotha a panującymi w Wielkopolsce Piastami znacznie się pogorszyły. Lambert próbował ustabilizować sytuację, jednak było już za późno. Cesarstwo wręcz implodowało od wewnątrz, rozdzielając się na Królestwo Polski, Pomorza i Czech, wszystkie trzy władane przez von Gothów, Gryfitów i Przemyślidów, kolejno. Lambert rządził jako Cesarz bez Cesarstwa aż do roku 966, kiedy to zmarł w wyniku kombinacji stresu, depresji i mocnego alkoholizmu, nie pozostawiając po sobie żadnych potomków. Książę Wielkopolski Mieszko przejął władzę, ogłaszając się Królem Polski. Kilka miesięcy później przyjął on oficjalnie chrześcijaństwo na terenach Polski. Przez następne trzy lata prowadził sporą ilość udanych podbojów, ostatecznie w 969 odtwarzając Cesarstwo Wendów.